Pandeminin ilk aylarında Amerika’da dükkanlar,restoranlar kapalıydı. Toplu taşıma hatta taksi kullanmak bile riskliydi. Sosyal mesafe nedeniyle insanlarla görüşemedik. Mezarlıklar ise bazı dönemlerde ziyarete açıktı. Cambridge ve yakınındaki mezarlıklarda dolaştım. Buralarda, geçmişte yaşamış, bugün aramızda olmayan insanların sade ya da gösterişli mezar taşlarında, yanlarındaki biblolarda, heykellerde, eşyalarda, yazılarda bazen fotoğraflarda o insanları duydum sanki.
Bana bir şeyler anlatmış gibiydiler: ‘Bir zamanlar sizler gibiydik ama artık sizin dünyanızda değiliz, bize hep görevler yüklendi, biz de yükledik, siz de yüklemekte ve yüklenmektesiniz. Mezar taşlarımıza anne, baba, eş, savaşçı, asker, kahraman yazıldı. Dünya’da iken de zengin, fakir dediniz. Buralarda bile gösteriş ve meta merakı devam etti oysa artık mal ile hiç ilgimiz yok. buradakiler hep bir aradayız, hiç farkımız yok. Yaşarken sırtımıza sorumluluk, görevler, dayatmalar yüklediniz, biz insandık; sevgi, arkadaşlık, huzur, barış bizim için çok önemliydi. Sizin için de bunlar çok önemli…’
